Ludwik Redzimski ur. 25 sierpnia 1905 r. w Orliku w pow. chojnickim w rodzinie organisty Jakuba (1859-1945) i Franciszki z Bruskich (1863-1940). W 1926 r. ukończył Seminarium Nauczycielskie w Kościerzynie (niektóre źródła podają Seminarium Nauczycielskie w Tucholi). W tym samym roku rozpoczął pracę nauczycielską w szkole powszechnej w Wielkich Walichnowach, gdzie był prezesem Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Polskiej. Od września 1929 r. do wybuchu drugiej wojny światowej uczył w Publicznej Szkole Powszechnej w Pelplinie. W roku szkolnym 1935/1936 uzupełnił wykształcenie na Wyższym Kursie Nauczycielskim w Poznaniu. Uczył muzyki, śpiewu i gimnastyki. Prowadził chór szkolny, a prywatnie uczył gry na fortepianie i organach. Był miłośnikiem górskich wędrówek.
Do Pelplina przybył prawdopodobnie za namową swego brata Polikarpa, który sprawował wówczas urząd sołtysa (Pelplin uzyskał status miasta od 1 stycznia 1931 r.). Wraz nim znalazł się wśród współzałożycieli Spółdzielni Domów Familijnych na Okoniewie. Tutaj też na wykupionej działce zaczął w 1933 r. budować dom, który stoi do dzisiaj. W 1937 r. ożenił się z Heleną Przystalską (1913-1968), z którą miał syna Ludwika Bartłomieja urodzonego 22 sierpnia 1939 r. (zm. 1967).
W 1929 r. odbył szkolenie wojskowe w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty w Rawie Ruskiej. Jako rezerwista w stopniu podporucznika został przydzielony do 2 Baonu Strzelców w Tczewie. Po koniec sierpnia 1939 r został zmobilizowany do tej właśnie jednostki, skąd trafił do 3 Batalionu Strzelców w Rembertowie. Brał udział w kampanii wrześniowej. Po najeździe Armii Czerwonej na Polskę dostał się do niewoli. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku. Zginął w Katyniu, rozstrzelany – na rozkaż Stalina – przez NKWD wiosną 1940 r. Podczas ekshumacji w 1943 r, znaleziony przy jego zwłokach kartę mobilizacyjną, co pozwoliło na identyfikację.
Został upamiętniony na obelisku przed budynkiem szkoły przy ul. Sambora 5, w której był nauczycielem (obecnie siedziba Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych). Jego nazwisko znajduje się wśród nazwisk innych nauczycieli pelplińskich zamordowanych w czasie II wojny światowej przez okupantów (Wanda i Wacława Niklasowie oraz Paweł Wołoch). Upamiętniony jest ponadto na symbolicznej mogile „Tym, co życie oddali za Polskę”, która znajduje się na cmentarzu pelplińskim. W 2010 r. przed budynkiem Zespołu Kształcenia i Wychowania nr 1 w Pelplinie posadzono dwa dęby, przed którymi umieszczono tablice. Jedna z nich poświęcona jest prezydentowi RP Lechowi Kaczyńskiemu i pozostałym 95 ofiarom katastrofy pod Smoleńskiem. Druga zaś upamiętnia Ludwika Redzimskiego, którego pośmiertnie awansowano do stopnia porucznika.
Opracował Bogdan Wiśniewski
Bibliografia
Solecki Bogdan, Ppor. Ludwik Redzimski – katyńczyk z Pelplina, „Informator Pelpliński”, 4 (225) IV 2010, s. 13
Szwoch Ryszard, Słownik biograficzny Kociewia, t.4, Starogard Gd. 2013, s. 243-245.
Wiśniewski Bogdan, Redzimski – pelpliński katyńczyk, „Ziemia Pelplińska” 1/1989.
Zieliński Mateusz, Ponieśli najwyższą ofiarę – wspomnienie pomordowanych nauczycieli pelplińskich w 70. rocznicę wybuchu II wojny światowej, „Teki Kociewskie” z. V 2011, s. 192-194.
Zieliński Mateusz, Ponieśli najwyższą ofiarę – uzupełnienie, „Teki Kociewskie” z. VI 2012, s. 120-121.